Halfweg hun eerste jaar Geneeskunde delen Zoë en Hajk hun ervaringen aan de VUB. Wat ze het meest aan de opleiding waarderen? De ruime aandacht voor praktijk en stages. Zelfs in 1ste bachelor.
Als Nederlandse kon Michaela Aimee onbevangen op zoek gaan naar de ideale plek voor haar opleiding geneeskunde. "Op de infodagen was de persoonlijke aanpak al meteen duidelijk; de professoren kenden de studenten bij naam.
Veel studenten die tijdellijk door Covid-19 geen stage kunnen lopen, en lagerejaars willen als vrijwillger helpen in het UZ Brussel of bij huisartsen. Het studentenplatform GSP zette spontaan een zeer succesvolle uitzenddienst op.
Bijna was het ir. Marc Noppen in plaats van dr. Maar uiteindelijk koos hij toch voor Geneeskunde; "Het mooiste beroep ter wereld. Het leidt ook niet tot één beroep. Het is eerder een reeks skills die je aanleert en die je toelaten je eigen weg te zoeken."
Aan de VUB ben je niet één van 300 studenten in de aula, zoals aan andere universiteiten. Je komt hier dankzij de stages ook vroeger in contact met patiënten. Zo heb ik sneller ervaren waarom ik deze zware opleiding écht wil doen.
Haar middelbare studies waren absoluut niet de ideale voorbereiding voor het toelatingsecamen Arts. En toch slaagde Margot van de eerste keer. Het kan echt!
Geneeskunde - l'art de guérir - is iets wat je al doende leert. En daar staat de VUB voor, als je het mij vraagt. Je start er al vroeg met stages en je wordt er al snel op je verantwoordelijkheden gewezen.
Voor ik naar de VUB kwam, sprak ik als Nederlander alleen campingfrans. Momenteel ben ik assistent radiologie in een Vlaams ziekenhuis met bijna enkel Nederlandstalige patiënten, maar als er een Franstalige is, dan sturen ze die naar mij.
De studenten geneeskunde van de VUB kunnen vrij snel praktisch werken omdat ze betrokken worden bij het dagelijkse werk tijdens hun stages aan de VUB.
Urgentie-arts zijn is geen bureaujob. Je weet nooit wat de dag zal brengen; op Spoed of onderweg met de MUG. En je wordt bijvoorbeeld ook getraind in rampengeneeskunde. Dat sprak mij het meest aan in de opleiding tot spoedarts.
Een vriend van mij wou eens in Brussel komen kijken. Ik had mijn twijfels want van Maasmechelen naar Brussel is redelijk ver. Maar, toen ik hier aankwam voelde ik me direct thuis. De cursussen zagen er goed uit. Je kon een babbeltje slaan met de professoren. Het was voor mij direct de VUB.
Wat ik doorheen heel mijn carrière geleerd heb, is dat dokters geen goden zijn. Een goeie dokter is niet de chirurg die perfecte operaties uitvoert, maar ook iemand die echt luistert naar de patiënt en zijn boodschap correct kan vertalen.
Ook als je dokter bent, blijf je kennis vergaren en je bijscholen. Dat is op zich al fijn, maar het omgaan met mensen en ze kunnen helpen, dat geeft het allerbeste gevoel.
Geneeskunde studeren en daarvoor slagen voor dat moeilijke toelatingsexamen is zwaar, maar niet onmogelijk. Je moet het alleen écht willen.
